Wschodnia granica - dzień VI

Piątek, 28 maja 2021 · dodano: 21.07.2021 | Komentarze 0

W nocy trochę zmarzliśmy, ale za to poranek był piękny. Słońce, możliwość opalania, rozegrane zostało kilka meczy w badmintona. Koło południa postanowiliśmy jednak ruszyć tyłki i pojechać do Janowa Podlaskiego żeby coś zjeść. Niestety nie znaleźliśmy restauracji - nawet Wellness SPA Ireny Eris nie spełniło naszych oczekiwań ;c). W końcu zamówiliśmy po kebabie na rynku w Janowie Podlaskim i poprawiliśmy lodami. Później jeszcze spróbowaliśmy zwiedzić słynną stadninę koni, ale niestety - stróż na bramie zacytował nam "dobre zmiany" w regulaminie stadniny, które nie pozwalają wejść na teren bez umówionego przewodnika. Odpuściliśmy oglądanie koników i wróciliśmy do Buczyc. A tam - impreza taneczna a późną nocą seans filmowy. Następnego dnia umówiony był kierowca, który zabrał nas do Częstochowy.
Cudowna wyprawa. Nasze grono powiększyło się - tym razem jechaliśmy w składzie: Waldek, Wiola, Michał, Ola, Michał, Maja, Ania i ja. Okazuje się, ze w zgranym towarzystwie nawet w 8 osób można wybrać się na tydzień rowerami. Covidowe ograniczenia stresowały nas jeśli chodzi o możliwość dojazdu pociągiem. Stąd pomysł na wynajęcie kierowcy z busem - pomysł super. Dojechaliśmy w komfortowych warunkach, rowery były bezpieczne, a my nie stresowaliśmy się, że na którejś z przesiadek konduktor może mieć inną wizję co do ilości rowerów które można przewieźć. Co za rok? Na pewno znowu na rowery! Możliwe, że już nie wzdłuż granicy, bo od Zamościa zaczynają się spore górki. Jest pomysł, aby wybrać się gdzieś w formule zeszłorocznej. Czyli dojazd do punktu-bazy i całodniowe wycieczki połączone ze zwiedzaniem. Z drugiej strony, Michał słusznie zauważył, że klimat wyprawy z sakwami, gdy trzeba przewieźć cały dobytek w sakwach z punktu A do punktu B nie da się zastąpić. Zobaczymy za rok! :c).

Wschodnia granica - dzień V

Czwartek, 27 maja 2021 · dodano: 21.07.2021 | Komentarze 0

Wyjazd z Pohulanki w pięknym słońcu. Kierujemy się na drogę biegnącą po samej granicy z Białorusią. Szybkie zwiedzanie cmentarza który ktoś dostrzegł kątem oka gdy pozostali wypatrywali słupów granicznych. Dojeżdżamy do Czeremchy i krótka sesja zdjęciowa przy cerkwi z błyszczącymi niebiesko-złotymi kopułami. Cały czas wypatrujemy miejsca, gdzie byłaby możliwość się posilić. Żadnej restauracji, ale kupujemy kiełbasę, chleb i zmieniamy tryb "wypatrywanie restauracji" na "wypatrywanie miejsca na ognisko". Już byliśmy gotowi rozpalić ogień przy głównej drodze, ale Michał stwierdził, dojedźmy do Mielnika - na pewno tam coś znajdziemy. Prorok jakiś? Dojeżdżając do miejscowości na łuku drogi duży parking z ławeczkami i miejsce, gdzie można było bezpiecznie upiec kiełbaski. Po posiłku przejechaliśmy obok wielkich zbiorników z rezerwami paliw. I udało się dojechać do Starych Buczyc, gdzie czekała na nas miejscówka, która urzekła nas lata temu, gdy z Waldkiem i Michałem jechaliśmy tym szlakiem pierwszy raz. Miejscówka nie do końca przypadła wszystkim do gustu. Dopiero podczas tego wyjazdu dotarło do nas, że pokoje są nieogrzewane, a łazienki też mogłyby być bardziej komfortowe. Ale "imprezownia" była taka jak ją zapamiętaliśmy i "gęsiarka" w której można przygotować jajecznicę dla 20 osób też była na miejscu. Tutaj kończyliśmy naszą trasę. Na drugi dzień zaplanowaliśmy pokręcić się jedynie po okolicy.

Wschodnia granica - dzień IV

Środa, 26 maja 2021 · dodano: 19.07.2021 | Komentarze 0

Wyjazd z Tarnopola - znowu w słońcu. Tego dnia kierujemy się w stronę Hajnówki i dalej. Akurat te tereny objechaliśmy sobie w zeszłym roku, gdy z powodu Covid-19 musieliśmy przemodelować nasze plany związane z wyprawą. Jedzie się super, zapomnieliśmy już o deszczyku, który mógł nam dać się we znaki poprzedniego dnia. Znowu szutry i asfalty z małym ruchem samochodów. Wymarzony klimat dla rowerzystów. Przejechaliśmy przez Puszczę Ladzką, dotarliśmy do Hajnówki. Tam obiadek. Słońce zaczęło dość ostro przygrzewać i przez to zaliczyliśmy dobry uczynek. Maja zauważyła, że w ludzie którzy siedzieli obok nas w restauracji zamknęli w samochodzie kotka. Okazuje się, że Maja, która zawsze jest "do rany przyłóż", potrafi pokazać pazurki. Kotek został uratowany, a my wyjeżdżaliśmy z Hajnówki rozglądając się na boki, czy nie spadnie na nas zemsta upokorzonego właściciela samochodu i kotka. Z Hajnówki pojechaliśmy ścieżkami, które objechaliśmy przed rokiem, w stronę Dubiczy Cerkiewnych i dalej. Nocleg tego dnia wypadł nam osadzie o uroczo brzmiącej nazwie "Pohulanka". Przed dojazdem jeszcze rozdzieliliśmy się na dwa teamy - Michały pojechały zadbać o zakupy - nie byliśmy pewni, czy damy radę dojechać na miejsce, rozpakować i dopiero podjechać do sklepu. Dlatego chłopaki pojechali inną drogą i przy sklepie zaczekali na mnie i Waldka z sakwami. Na dojeździe na nocleg jeszcze musieliśmy poradzić sobie z chroniącymi swojego terytorium pieskami. Pohulanka to urocza osada, piękne domki, cisza, spokój... Nocleg mieliśmy w klimatycznym domku, którego wystrój trochę psuły poprowadzone bez pomysłu rury wentylacyjne rozprowadzające ogrzane kominkiem powietrze.

Wschodnia granica - dzień III

Wtorek, 25 maja 2021 · dodano: 19.07.2021 | Komentarze 0

Po wieczornych harcach wstaliśmy dość sprawnie, śniadanko i na rowery. Dzień powitał nas chmurkami i wiedzieliśmy, że tym razem nie unikniemy deszczu. Nie tracąc humorów zaczęliśmy jechać nie zważając na delikatną, systematyczną mżawkę. Krynki, Kruszyniany... Chwilka na fotki przy meczecie. Tatarska Jurta niestety czynna od 11.00 - nie skosztowaliśmy herbatki. Znowu w lasy, szutrami.... Dłuższy czas deszczyk sobie mżył, ale powoli się przejaśniało, tak więc stroje wyschły i powoli zaczęliśmy zrzucać przeciwdeszczowe osłony. Na tamie nad Jeziorem Siemianowskim fotka z chmurami w tle i niebawem mieliśmy dojechać do kwaterki. Dotarliśmy w dobrych nastrojach. Szybka wycieczka do sklepu, gdzie zakupy umilone zostały nam rozmową z miejscowymi klientami. Znalazł się szlauch, dzięki czemu była szansa opłuknąć rowerki z piachu. Kolacja, kilka partyjek bilarda i snucie planów na kolejny dzień.

Wschodnia granica - dzień II

Poniedziałek, 24 maja 2021 · dodano: 13.07.2021 | Komentarze 0

Drugiego dnia nie wstaliśmy tak żwawo mimo, że do przejechania był ciut dłuższy dystans. Leniwie wstaliśmy, śniadanie zjedliśmy i w drogę... Pogoda wymarzona, ciepło, słońce. Kilometry znikały spod koła. Tego dnia dostaliśmy lekko w kość, bo mapy.google (tym razem nie Garminek) poprowadził nas alternatywnymi piachami równolegle do głównej drogi. Natomiast widoki rekompensowały trudy pedałowania. Wokół łąki i pola rzepaku, a przed nami Krynki. Dojechaliśmy zmęczeni, ale uśmiechnięci. Jeszcze przyfarciło nam się wieczorem, bo gdy wyszliśmy szukać lokalu na kolację, właściciel dostrzegł nas przez szybę i otworzył gospodę specjalnie dla nas. Spędziliśmy urocze chwile racząc się lokalnymi specjałami, przy gitarce, w przerwach słuchając dobrej muzy. Tej nocy nie poszliśmy spać zbyt szybko...

Wschodnia granica - dzień I

Niedziela, 23 maja 2021 · dodano: 13.07.2021 | Komentarze 0

Po roku oczekiwania, na reszcie! Mimo stresów związanych z pandemią udało nam się dograć terminy i tym razem w ośmioosobowym składzie ruszyć w kolejny etap naszej rodzinnej wyprawy dookoła Polski. Wprawdzie dwa lata temu zakończyliśmy nasz rajd po pojezierzach w Suwałkach, aby w zeszłym roku zrobić mały rekonesans wokół Puszczy Białowieskiej, natomiast tym razem start został dogadany w Augustowie, gdzie zaplanowaliśmy pierwszy nocleg. Pomyśleliśmy, że po całym dniu w podróży, ciężko będzie się siadało na rowery i... mieliśmy rację. Ponadto całą sobotę padało i droga z Częstochowy do Augustowa pogodna była tylko ze względu na atmosferę w naszym czerwonym autobusie. Michał stanął na wysokości zadania i zorganizował transport - samochód, gdzie cała nasza ósemka wygodnie się rozsiadła, a rowery bezpiecznie spoczęły w przestrzeni bagażowej. Do Augustowa dojechaliśmy późnym popołudniem, przy kolacji opracowaliśmy plan na dzień kolejny i w niedzielę raniutko ruszyliśmy w pierwszy etap - "rozgrzewkowy". Etap nie był długi, w sam raz aby zobaczyć jak bardzo rowery się stęskniły za połykaniem kilometrów. Najpierw rowerostradą z przystankami nad ostatnimi jeziorami Pojezierza Suwalskiego, aby później zagłębić się w okwiecone konwaliami lasy. W doskonałych humorach dojechaliśmy do Dąbrowy Białostockiej, gdzie mieliśmy zaplanowany nocleg. Rozgościliśmy się w super kwaterce, a trzech z nas poszło pieszo na zaku... no dobra... na kebab mieliśmy ochotę ;c) Udało nam się zdążyć przed deszczem i w ten sposób rozpoczęliśmy naszą pełną farta zabawę z pogodą. Uprzedzę fakty - na tej wyprawie, chociaż prognozy straszyły deszczem, mżawka dopadła nas tylko raz i na krótko.

Finał wyprawy dookoła Polski - dzień VI

Poniedziałek, 13 lipca 2020 · dodano: 31.07.2020 | Komentarze 3

Ostatniego dnia obudziliśmy się bardzo zmotywowani. Ja przed sobą miałem ostatni odcinek pętli - dziś miałem dotrzeć do Zgorzelca, skąd w 2011 roku ruszyłem z Waldkiem w tą przygodę. Wszystkim udzieliło się moje podniecenie i nawet na plan dalszy zeszło komentowanie spływających wyników drugiej tury wyborów prezydenckich. Maciek wytyczył trasę tak, byśmy nie musieli jechać w oparach spalin. Ruszyliśmy raźno, po drodze zjeżdżając tylko na moment do serwisu rowerowego, by upewnić się, że z rowerem Abovo jest wszystko w porządku. Trasa tego dnia także miała kilka podjazdów, ale jechało się generalnie po płaskim, więc można było cieszyć (niezalane potem) oczy mijanymi krajobrazami. Z ciekawych miejsc tego dnia - Zamek Czocha. Wjechaliśmy tam na pół godzinki i zrobiliśmy sesję zdjęciową na dziedzińcu. Ale przede wszystkim cieszyłem się na wjazd do Zgorzelca. Gdy pojawiła się tablica kierunkowa, aż nabrałem skrzydeł - reszta ekipy skomentowała podkręcenie tempa. W samym Zgorzelcu pomyliłem drogę i zanim znaleźliśmy most, którym lata temu wjechaliśmy na Oder-Neisse Radweg.


Zgorzelec 2011 - start...

Trochę trwało, zanim udało nam się wyreżyserować fotkę przypominającą zdjęcie sprzed lat. I już... koniec...



Zgorzelec 2020 - finał.

Chóry anielskie nie zabrzmiały, trzeba było zwijać się, żeby przed nocą zdążyć do Jędrzychowic, gdzie zorganizowaliśmy ostatni nocleg. Hostel w pierwszym momencie wywołał delikatną.... konsternację, ale później okazało się, że naprawdę warunki do spania były spoko, a dla naszych rowerów znaleziono bezpieczne miejsce w garażu. Skoczyliśmy jeszcze całą ekipą do Biedronki, żeby zrobić zakupy na kolację i na drogę.
O świcie szybki przelot na dworzec, we Wrocławiu przesiadka i przed południem byliśmy w Częstochowie.

Wypadałoby podsumować...
Wyprawę zainicjował Waldek w 2011 roku, proponując przejechanie zachodniej granicy Polski korzystając z wytyczonej przez Niemców Oder-Neisse Radweg. Gdy po 4 dniach wraz z poznanym w pociągu Mietkiem dojechaliśmy do Świnoujścia zakiełkował pomysł, żeby kontynuować wyprawę. Do kolejnego etapu przyłączyła się Agnieszka Abovo (towarzyszył nam także wóz techniczny z Darkiem). Niestety, etap ten został brutalnie przerwany kontuzją Waldka, dlatego Wybrzeże dokończyliśmy dopiero w 2013 roku z Maćkiem "Gagarem". 1014 moje ulubione pojezierza Warmińskie, Mazurskie i Suwalskie które przejechaliśmy w towarzystwie Agnieszki, Maćka i Roberta, dojechał do nas jeszcze Jarek. Ściana wschodnia z metą w Zamościu - ubyło wprawdzie Jarka, ale dołączyli: Michał, Wojtek "Voit", Jacek "Michaill", tak więc peleton liczył już 8 osób! Potem był rok przerwy. Perturbacje spowodowały, że ani ja, ani Waldek nie mogliśmy jechać. Następnego roku wydawało się, że wracamy do pętli. Niestety - okazało się w ostatniej chwili, że Waldek w ostatniej chwili dowiedział się, że nie może jechać, a w kolejnych latach także coś zawsze komplikowało temat. Co rok namawiałem Waldka, że wrócę do Zamościa i ogarniemy wyprawę we dwóch do końca - zawsze coś stawało na drodze :c(. W każdym razie - Bieszczady w 2017 roku przejechaliśmy w składzie: ja, Agnieszka, Maciek, Wojtek, dołączyli też Agnieszka "LadyAga", Przemek "przemo2" i Marka "marcus2902". W 2018 roku kolejna przymusowa przerwa, ale nie traciłem wiary, że uda się dokończyć. Udało się - 2019 etap do Wisły i wreszcie w tym roku od Bielska-Białej do Zgorzelca...
Co będę wspominał podliczając dodane do bikestats dzięki wyprawie 3400 km?
Cudownych ludzi, których rowerowa pasja pozwoliła spotkać się nam na drodze i którzy dla mnie są najważniejszym walorem wyprawy.
Cudowne krajobrazy - rower pozwala delektować się widokami, zjechać z utartych szlaków, dotrzeć do miejsc, do których drogowskazy umykają, gdy mkniemy samochodem słuchając muzyki.
Dopięcie tematu do końca - jestem dumny, bo konsekwentnie udało mi się zakończyć przedsięwzięcie zaplanowane na tak długi okres czasu, gdy każdego roku zdarzyć się mogły (i zdarzały) przeszkody, które mogły przekreślić wszystkie plany.
Co jeszcze.... udało się zarazić pomysłem innych. Wszyscy, którzy dołączali do nas po drodze deklarują, że chcą też mieć swój finał pętli - jest więc możliwość kontynuowania tego wpisu ;c).
Baaaa.... Małżonki - moja, Waldka i Michała - pozazdrościły nam wyprawy i od 3 lat mamy swoją Rodzinną wyprawę którą zaczęliśmy w Świnoujściu, a w zeszłym roku dojechaliśmy do Suwałk. W tym roku w związku z koronawirusem objazd przerwaliśmy (chwilowo - mam nadzieję), ale udało nam się wyskoczyć do Hajnówki i spędzić cudowne 2 rowerowe dni w Puszczy Białowieskiej. Rower, który dla naszych połowic bywa mężowskim hobby tak czasochłonnym jak wędkarstwo, tym razem zjednoczył rodziny we wspólnym kręceniu - więc...
KRĘCIMY DALEJ RAZEM!

Finał wyprawy dookoła Polski - dzień V

Niedziela, 12 lipca 2020 · dodano: 30.07.2020 | Komentarze 0

Niedziela... pogodny poranek, śniadanie. Dzień rozpoczął się od pożegnania z Jackiem "Michaill'em", który musiał wracać do domu - spakował się szybko i ruszył w stronę Wrocławia. My też długo nie siedzieliśmy. Symboliczna fotka i trzeba było startować pod górę w stronę Walimia. W Walimiu Maciek "Gagar" dopisał się do listy wyborców. Część z nas miała zaświadczenia, ale Maciek musiał właśnie w Walimiu stawić się, by spełnić swój obywatelski obowiązek. Zagłosowaliśmy i byliśmy gotowi do dalszej drogi. Gotowi, ale nieźle w kość dał nam już ten pierwszy podjazd. Dzień jeśli chodzi o pogodę do jazdy był super, natomiast powoli zaczęły dawać znać o sobie trudy dni poprzednich. Jechało się coraz trudniej, zwłaszcza, że pierwsze 25 km tego dnia było nieustającym podjazdem. Gdy dojechaliśmy w okolice Wrocławia podzieliliśmy ekipę na dwa składy. Przemo od początku wyprawy wspominał, że gdyby trasa przebiegała przez Wałbrzych, mógłby odwiedzić groby bliskich. A ponieważ dziewczyny naprawdę potrzebowały wytchnienia postanowili zjechać do Wałbrzycha i pociągiem dokończyć etap do Jeleniej Góry. Mnie z Maćkiem jechało się tego dnia bardzo dobrze, więc postanowiliśmy jechać zgodnie z planem i dojechać rowerami do Jeleniej Góry. Maciek martwił się tempem jazdy, bo faktycznie do godziny 14.00 przejechaliśmy chyba 25 km tylko - podjazdy, wybory, postoje... Później przestał się martwić. Ruszyliśmy raźno, bo od Wałbrzycha droga była raczej płaska, chyba nawet z tendencją do zjazdów. Zjedliśmy obiad i pomknęliśmy dalej. Zwłaszcza bardzo miło wspominamy zjazd przypominającą Dolinę Prądnika, doliną rzeki Bóbr. Do Jeleniej Góry wjechaliśmy k. 19.00, gdzieś w okolicach lotniska, bo zapamiętałem szybowiec podnoszony do lotu wyciągarką. Tuż przed wjazdem do miasta zatrzymał nas na moment szlaban - wjeżdżał jakiś pociąg. Maciek śmiał się, że pewnie reszta ekipy właśnie dojeżdża pociągiem do celu, i... okazało się, że miał rację. Gdy przemknęliśmy koło dworca i stanęliśmy na moment w sklepie, zadzwoniliśmy do teamu B. Okazało się, że też są w sklepie, po drugiej stronie torów :cP. Tak więc w miejscu noclegu, którym tego dnia był hostel na terenie byłej jednostki wojskowej zjechaliśmy się niemal w jednym momencie. Gdy się rozgościliśmy, pomknąłem jeszcze na stację paliw, żeby kupić napoje na wieczorną posiadówkę. Tym razem rozmawialiśmy głównie na tematy polityczne, zastanawiając się jakie będą wyniki wyborów...

Finał wyprawy dookoła Polski - dzień IV

Sobota, 11 lipca 2020 · dodano: 29.07.2020 | Komentarze 0

Ta sobota już prognozami spędzała mi sen z powiek. Wiedziałem, że jeśli będzie padało tak, jak zapowiadają, nie będzie możliwości zrealizowania etapu i dojechania do Walimia. Miało padać, a lało... Etap był zaplanowany na ponad 80 km, pogoda gwarantowała, że po 5 minutach jazdy będziemy przemoczeni i przemarznięci. Stąd decyzja - dojeżdżamy do jednej z najbliższych stacji kolejowych w Ziębicy i łapiemy pociąg do Świdnicy. Powinniśmy w ten sposób ominąć deszcz, który wiatr wiał od zachodu na wschód. Po raz drugi nagięliśmy zasady wyprawy, ale o ile dnia powszedniego może trochę na wyrost, tak w tą sobotę nie dalibyśmy rady pokonać takiego dystansu w deszczu. Dojazd do Ziębic też nie był prosty. Na starcie mała pomyłka nawigacyjna spowodowała, że dołożyliśmy sobie ze 2 km terenem, a później brnęliśmy powoli w ulewie próbując wmówić sobie, że już niedaleko. Jakoś udało nam się dotrzeć do Ziębic i znaleźć super lokal z pysznym i tanim jedzeniem. Zrzuciliśmy mokre ciuchy, żeby choć przez chwilę się rozgrzać. Ja jeszcze nie byłem głodny, dlatego tylko rozgrzałem się zupką, ale później żałowałem, że nie poszedłem na całość. Do pociągu mieliśmy ponad godzinę, wyschnęliśmy trochę i pomknęliśmy na dworzec. Godzinka w pociągu wróciła nam krążenie i nadzieję, że to jeszcze będzie rowerowy dzień - im dalej na zachód, deszcz słabł, a gdy wysiedliśmy w Świdnicy nie padało w ogóle. Ja nie jadłem w Ziębicach, dlatego najpierw musiałem zjeść obiad. I ruszyliśmy...
Mimo, że dużą część dystansu tego dnia pokonaliśmy pociągiem, okazało się, że dojazd do Walimia da nam satysfakcję pokręcenia na rowerach. Droga była piękna, ale wymagająca. Tym razem ja zbłądziłem. Całość ekipy nawigowana przez Maćka skręciła w którymś momencie tak, że zobaczyli bardzo malowniczy fragment trasy wokół zapory na Jeziorze Bystrzyckim, a mnie Garmin wyprowadził zajeeee....fajnym podjazdem przez Zagórze Śląskie, obok Zamku Grodno - którego jednak nie zobaczyłem, bo chciałem dogonić ekipę.
Gdy zjechałem w stronę jeziora i skręciłem w stronę Walimia dogoniłem Maćka (pozostała część ekipy nie dotarła do skrzyżowania, którym ja wjechałem na szlak). Z Maćkiem zaczęliśmy kilkukilometrową wspinaczkę do miejsca naszego noclegu. Podjazd był naprawdę żmudny. Z radością zsiadłem z roweru i wypiłem zasłużone piwo. Maciek nie zrobił po drodze zakupów dla siebie i musiał zebrać siły na 1,5 km podjazd do Walimia. Ja natomiast mogłem na ławeczce poczekać na resztę ekipy. Nocleg mieliśmy zamówiony w pensjonacie Biała Sowa - bardzo klimatyczny budynek po dawnym ośrodku wypoczynkowym, z przeuczynną gospodynią - udało się nam znowu uprać ciuszki. Miałem trochę czasu i pokleiłem dętki, które dwa dni wcześniej uszkodziłem, przesmarowałem łańcuch... a później siedzieliśmy sobie w "świetlicy" i rozmawialiśmy na tematy "nie tylko polityczne".
Tego dnia podjąłem też decyzję o zmianie licznika rowerowego. Przy mocniejszych opadach wyłącza się i przestaje zliczać dane - stąd dystanse końcówki dojazdu z Nysy do Otmuchowa i przejazd z Otmuchowa do Ziębic na pewno jest zaniżony o kilka km. Chyba firma Sigma wróci do łask ;c).

Finał wyprawy dookoła Polski - dzień III

Piątek, 10 lipca 2020 · dodano: 28.07.2020 | Komentarze 2

O ile poprzedni dzień był gorący, to na ten zapowiadano skwar. Ale zanim to nastąpiło, miałem możliwość przekonać się jak działa system online wizyt lekarskich. Od środy czułem, że mam jakiś problem ze ślinianką, byłem delikatnie opuchnięty i czułem bolesność w okolicy ucha. Wstałem o 6.00 rano, patrzę w lustro, a tam... prawa strona twarzy spuchnięta jak balon. Już dzień wcześniej wstąpiłem do apteki, ale bez recepty aptekarz mógł mnie wesprzeć jedynie ibupromem. Tym razem zalogowałem się z telefonu, zapłaciłem i umówiłem wizytę online. Trochę byłem zdezorientowany, bo w "pokoju online" lekarz się nie pojawił o wyznaczonej godzinie, ale na szczęście pół godziny później dostałem smsa z adresem e-mail. Szybka wymiana wiadomości (wraz z fotką mojej fatalnie wyglądającej twarzy) i dostałem kod recepty. Przy pierwszej okazji wykupiłem leki i do powrotu z wyprawy uporałem się ze stanem zapalnym. Po załatwieniu spraw zdrowotnych zjedliśmy obfite śniadanie i ruszyliśmy w drogę. Na ten dzień zapowiadany był upał - prognozy się spełniły co do joty. Ale jechaliśmy sobie raźno przecinając ponownie terytorium naszych południowych sąsiadów. Tego dnia mieliśmy kilka usterek. Przemo musiał zorganizować punkt serwisowy w czeskiej gospodzie i poprawić działanie hamulców Agnieszki. Ja oczywiście zapomniałem uruchomić relive po którymś z postojów, więc przycięło mi trochę odcinek do Prudnika. Po obiedzie w Prudniku zauważyłem, że zeszło mi powietrze z koła i trzeba było zorganizować dętkę. Później jeszcze musiałem wrócić na stację paliw, żeby dopompować rower. Gdy dogoniłem ekipę za Prudnikiem właśnie trwała narada wojenna. Okazało się, że tego dnia zmitrężyliśmy za dużo czasu, żeby o rozsądnej godzinie dojechać na nocleg do Otmuchowa. Ponieważ wiedziałem, że podczas tegorocznej wyprawy nie unikniemy raczej naruszenia zasady niezsiadania z rowerów, zgodziłem się ze zdaniem grupy - musimy odejść od ortodoksyjnego podejścia i skorzystać z pociągu. Skorzystanie z pociągu wymagało od nas dość ostrego sprintu do stacji w Szybowicach - wszystko się udało. Wsiedliśmy w pociąg, który dowiózł nas do Nysy - w ten sposób skróciliśmy dystans o 30 km, co pozwoliło nam spędzić półtorej godziny na plaży. Wykąpani, wygrzani, ruszyliśmy dalej w pierwszych kroplach deszczu, który po chwili zmienił się w nawałnicę. Jechałem na przedzie z Maćkiem i mieliśmy dużo szczęścia, bo w momencie, gdy zaczynała się ulewa znaleźliśmy wiatę przystanku autobusowego. Tak więc ulewa pozostawiła nam wspomnienia związane z odpoczynkiem i podziwianiem tęczy. Gorzej z pozostałymi członkami ekipy. Okazało się, że Przemo złapał gumę i zanim znaleźli suchsze miejsce, wszyscy przemokli do suchej nitki. Wszyscy, oprócz Abovo, która miała szansę przetestować swoje nowe spodnie "wodery" - ona zmokła tylko od pasa w górę ;c). Niektórzy narzekali trochę na plażowanie, przez które na nocleg dojechaliśmy i tak nie za wcześnie, ale ja nie. Bardzo fajnie jest na wyprawie znaleźć takie chwile, które urozmaicają nakręcanie kilometrów na koła. Nocleg - hostel z dostępem do pralki w odległości kilometra od Biedronki - czyli wszystko czego potrzeba. Poszliśmy spać z troską patrząc na prognozy pogody na następny dzień. Miało lać jak z cebra...