Wybrzeże - dzień II

Niedziela, 3 czerwca 2012 · dodano: 05.06.2012 | Komentarze 6

Nic nie wskazywało, że ten dzień potoczy się tak pechowo. No, może nocna ulewa. Obudziłem się ok. 3.00, gdyż wydawało mi się, że ktoś chlustał wiatrami wody po oknach domku. Ale nie... to nikt złośliwy... Lało tak, że pogodziłem się z myślą o spędzeniu niedzieli na campingu w Kołobrzegu.
Jakaż była radość o 7.00 rano, gdy otworzyłem oczy. Na dworze piękne słońce! Tak piękne, że przez moment miałem w planie założenie letniego stroju rowerowego. Ten moment trwał do chwili, gdy wyszedłem na zewnątrz. Szybko zweryfikowałem pomysł i wskoczyłem w koszulkę termoaktywną i bluzeczkę z membraną :cP.
Po śniadanku ruszyliśmy we wspaniałych nastrojach. Było chłodno, ale mniej niż poprzedniego dnia chmur dawało szansę słoneczku ogrzewać powietrze. Tak więc, w miarę jak jechaliśmy zrobiło się naprawdę przyjemnie. Wiatr wiał nadal w plecy, ale delikatniej niż w sobotę (w sobotę było 10 m/s, a w niedzielę zaledwie 8 :cP). Ponieważ udało nam się wyjechać wcześniej, postanowiliśmy tego dnia jechać wolniej i trzymać się szlaku rowerowego, który na dojeździe do Kołobrzegu zapowiadał się na dobrze przygotowany. I faktycznie. Z Kołobrzegu wyjechaliśmy wspaniałą ścieżką rowerową, która biegnie pomiędzy plażą, a terenem dawnego lotniska wojskowego.



Martwiłem się o ten odcinek, gdyż z mapy wynikało, że będziemy go musieli pokonać plażą lub ruchliwą krajową 11-ką. Ścieżka jest naprawdę super - zrobiona z niefazowanej kostki brukowej - jedzie się jak po stole. A do tego tereny są bardzo malownicze - po jednej stronie wydmy, po drugiej bagna.



W Sianożętach miałem mały "powrót do przeszłości". Mogłem zrobić sobie fotkę na tle ośrodka, w którym poznałem moją Koleżankę Małżonkę ;c).



Dalej Ustronie Morskie, gdzie niestety skończyła się utwardzona ścieżka, ale trzymaliśmy się nadal szlaku rowerowego. Przez Pleśną dotarliśmy do Gąsek, gdzie w zamierzchłych czasach spędziłem wakacje z Rodzicami. Oczywiście zrobiłem fotkę na tle 50-metrowej latarni morskiej, ale moim telefonem wyszła bardzo kiepsko ;c).
Jechało się cały czas drogą gruntową, ale tego dnia postanowiliśmy nie spieszyć się, tylko rozkoszować ciepłem (słoneczko w końcu zaczęło radzić sobie z chłodem) i widokami. Na obiad stanęliśmy w Sarbinowie. Rybka była pyszna, humory dopisywały... I właśnie na wyjeździe z Sarbinowa mieliśmy przygodę, która zmusiła nas do skrócenia wyjazdu.
Jechaliśmy we troje - ja pierwszy z mapą, za mną Abovo, a na końcu Waldek. W którymś momencie, tuż za jednym skrzyżowań zorientowałem się, że droga wyrzuca nas wgłąb lądu, a chcieliśmy nadal jechać nadmorskim czerwonym szlakiem. Pluję sobie w brodę, że nie pojechałem dalej.
Zacząłem hamować, żeby stanąć i przyjrzeć się mapie. Abovo zatrzymała się za mną, ale Waldek, ponieważ nic nie wskazywało na mój manewr, akurat składał się do lemondki i na moment opuścił wzrok, a gdy się zorientował, że stajemy, chwycił odruchowo za lewy hamulec. Ja z przodu usłyszałem jedynie upadek. Okazało się, że Waldek poleciał przez kierownicę do przodu próbując ręką zamortyzować upadek. Zebrał się z ziemi, ale widać było, że mocno się poturbował. Bolała go lewa dłoń. Całe szczęście, że miał kask na głowie. Okazało się, że zewnętrzna powłoka jest pęknięta i na okularach też są ślady zetknięcia z asfaltem. Nawet nie chcę myśleć co by było, gdyby jechał bez kasku.
Od razu zaczęliśmy myśleć, jak najszybciej zorganizować pomoc medyczną, ale w Sarbinowie nie było przychodni. Waldek otrząsnął się szybko i powiedział, że możemy jechać dalej mimo bolącej go ręki. Powiadomiony telefonicznie Darek zaczął szukać placówki, gdzie można byłoby zrobić prześwietlenie. Okazało się, że w Ustce nie ma takiej możliwości. My najbliżej mieliśmy do Koszalina, ale tam też był problem z rentgenem. Waldek zarzekał się, że możemy dalej jechać i zastanowimy się w Ustce co dalej. Bratu zabronił wyjeżdżać nam na spotkanie - chciał dojechać do Ustki rowerem.
Tak więc zwiedzanie tego dnia się skończyło. Zafrasowani nacisnęliśmy mocniej na pedały i pojechaliśmy przez Mielno, Łazy, Dąbki, Darłowo.
Darek nie wysiedział w Ustce - wyjechał nam na spotkanie i złapał nas ok. 20 km przed celem. Waldek w tym czasie, z jedną ręką na kierownicy przejechał ponad 60 km. Cały czas mówił, że nawet jeśli się okaże, że ręka musi być usztywniona, to i tak chciałby jechać dalej.
W Ustce ustaliliśmy, że najbliższa placówka z czynnym rentgenem znajduje się w Słupsku. Pojechaliśmy tam razem samochodem. Diagnoza była gorsza, niż wszyscy zakładaliśmy. Nie tylko, że jedna z kości śródręcza jest złamana, to jeszcze jest przemieszczona - konieczny jest zabieg operacyjny. Waldek podjął decyzję, że woli poszukać specjalisty na Śląsku - nie został w szpitalu, ale wiadomo było, że nazajutrz będzie musiał wracać do domu. Abovo i ja długo się nie namyślaliśmy - sami dalej nie jedziemy - wracamy wszyscy.
Tak więc nazajutrz, po pożegnaniu z morzem, zmieniliśmy środek transportu i krążownikiem szos Darka wróciliśmy do Częstochowy.
Pech dopadł, ale...
Człowiek uczy się całe życie, ja na pewno wyciągnę wnioski z tej przygody. Dla naszej przyjaźni budujące jest to, że Waldek z troski o nas gotów był z ręką w gipsie kontynuować wyprawę. A z drugiej strony - żadne z nas, ani ja, ani Abovo (która Waldka i Darka poznała praktycznie dwa dni wcześniej), nie wahało się ni chwili, że bez Waldka jechać nie chcemy.
Tak więc - SZYBKIEGO POWROTU DO ZDROWIA, WALDKU!!!
... A jeśli los pozwoli, kolejny etap naszej wyprawy zaczynamy w Ustce ;c).



A tegoroczna wyprawa przebiegała tą trasą:

Pokaż trasę GPS

Wybrzeże - dzień I

Sobota, 2 czerwca 2012 · dodano: 05.06.2012 | Komentarze 1

Niestety. W tym roku nie udało nam się zrealizować planu przejechania rowerkami ze Świnoujścia na Hel. A wszystko tak pięknie się zaczęło.
Do peletonu dołączyła Abovo i brat Waldka - Darek. Darek nie do końca dołączył do peletonu, ale zaoferował wspierać nas w trasie pomocą i towarzyszyć nam samochodem. Udało nam się przygotować plan podróży, dogadać noclegi, trasę, wyszykować rowery i... Niestety, przez zbieg okoliczności zakończony urazem Waldka musieliśmy przerwać eskapadę po dwóch dniach pedałowania. Ale od początku...
W piątek wziąłem wolne, by móc bez pośpiechu ogarnąć wszystko przed wyjazdem. Czekać musieliśmy na Waldka, który musiał być tego dnia w pracy. Udało nam się wyjechać k. 17.00. Podróż minęła wesoło i bardzo szybko. O 1.00 udało nam sił wsiąść na prom w Świnoujściu i przed 2.00 spaliśmy smacznie na campingu.
Rano pobudka i miłe zaskoczenie. Prognozy straszyły deszczem, a za oknem, nieśmiało bo nieśmiało, ale z chmurami walczyło SŁOŃCE! Było zimno, wiał mocny wiatr (tu prognozy się nie pomyliły - wiał w plecy od zachodu :cP), ale deszczu nie było.



Zebraliśmy się szybko i pojechaliśmy na krótką sesję fotograficzną. Najpierw na falochron z wiatrakiem, który jest symbolem Świnoujścia (wg Waldka równie ważnym, jak budka w której w zeszłym roku jedliśmy przepyszne żeberka - niestety w tym roku przebudowa pasażu pochłonęła tą kulinarną atrakcję).



Z falochronu pojechaliśmy pod najwyższą na na polskim wybrzeżu latarnię morską.
Postanowiliśmy się trzymać jak najbliżej wybrzeża, ale ponieważ pierwsze dwa odcinki były zaplanowane na ponad 100 km, a Świnoujście opuściliśmy dopiero koło południa, woleliśmy korzystać z asfaltu. Gdyby ktoś jednak chciał odcinek pomiędzy Świnoujściem a Międzyzdrojami pokonywać szlakiem rowerowym (nadmorski oznaczony jest kolorem czerwonym i pokrywa się z międzynarodowym szlakiem rowerowym - R10) musi przygotować się na typowy "teren" (sprawdziliśmy to w zeszłym roku śpiesząc się na pociąg)
Wiatr wiał ostro, cały czas w plecy, więc szybko znaleźliśmy się w Międzyzdrojach. Fotek telefonem nie robiłem, ale na pewno u Abovo się jakieś znajdą :cP
Od Międzyzdrojów jechaliśmy cały czas drogą 102. Wcale nie jest to zły wybór.



Droga biegnie najpierw bardzo malowniczo przez Woliński Park Narodowy, a później bardzo blisko brzegu, przez wszystkie nadmorskie miejscowości. Co jakiś czas zajeżdżaliśmy na plażę, by przekonać się, że wiatr wieje tutaj ze dwa razy silniej, a temperatura jest kilka stopni niższa, niż na osłoniętej lasami szosie. Natomiast widoki na plaży - cudowne!



Przez Międzywodzie, Dziwnów, Pobierowo dojechaliśmy do Trzęsacza.
Tutaj zjedliśmy po rybce i zobaczyliśmy (powtórzę za przewodnikiem Polskie Szlaki Turystyczne) "jedne z najsłynniejszych ruin w kraju. Pozostałości XV-wiecznego kościoła stoją na skraju klifu. W momencie budowy świątynia była oddalona o 2 km od brzegu Setki lat niszczejącej działalności morza (abrazji), które podgryzało brzeg i przesuwało się wgłąb lądu, były przyczyną zniszczenia świątyni. Na początku XX wieku fragment budowli zabrało morze". (fotki u Abovo)
Wiatr na pomoście nad klifem był tak porywisty, że obawiałem się czy w ślad za budowlą w morze nie polecą nasze rowery. Udało się je utrzymać i zrobić kilka fotek. Podczas tej wyprawy nie miałem aparatu - zdjęcia robiłem telefonem - OTO ONE. Więcej PRZEŚLICZNYCH fotek z pewnością będzie w relacji Abovo :cP.
Dalej był Rewal, a potem przez mój błąd nawigacyjny szosa odrzuciła nas od wybrzeża, przez co minęliśmy Niechorze, gdzie można byłoby zobaczyć uznawaną za najpiękniejszą na polskim wybrzeżu latarnię morską. Trudno - może następnym razem. Gdy się zorientowaliśmy, że za głęboko w ląd się wbijamy, odbiliśmy w stronę miejscowości Pogorzelica. I tu, pomiędzy Pogorzelicą a Mrzeżynem, jest piętnastokilometrowy odcinek drogi, który na długo utkwi w naszej pamięci z dwóch powodów. Pierwszym są wyboje, które zmieniały jedynie fakturę - betonowe płyty przechodziły w granitowe otoczaki, szutry, a nawet kopny piach.



Gdy dojechaliśmy do końca drogi okazało się, że jest ona zamknięta bramą jednostki wojskowej i musieliśmy otoczyć ją kilkukilometrowym objazdem. Dawniej cała droga była na terenie jednostki wojskowej. Teraz biegnie wzdłuż ogrodzenia opuszczonych terenów wojskowych, a czynna jednostka znajduje się przy wylocie drogi w Mrzeżynie. Obecnie trwają prace nad budową ścieżki rowerowej.
I tutaj drugi powód dla którego ten odcinek utkwił mi w pamięci. Nigdy wcześniej nie widziałem takiej dziewiczej plaży. Na przestrzeni kilkunastu kilometrów nie ma "żywego ducha".



Plaża leży pod wysokim na kilkanaście metrów klifem. Gdybyśmy mieli namioty, to z pewnością skrócilibyśmy dzienny odcinek i tam spędzili noc.



Przewodnik podaje, że "w Mrzeżynie 17 marca 1945 roku odbyły się pierwsze powojenne zaślubiny Polski z morzem".
Naprawdę warto było zobaczyć to miejsce, zanim jeszcze zostanie wykończona ścieżka rowerowa, która z pewnością przyciągnie tam setki ludzi. Będzie kontynuacją drogi rowerowej R10, która od tego miejsca jest naprawdę dobrze utrzymana. Od Dźwirzyna do Kołobrzegu wjechaliśmy ścieżką rowerową, która przypomina tą na nasz Olsztyn, a ciągnie się dalej, przez Kołobrzeg do Ustronia Morskiego. Ale o tym w następnym odcinku.
W Kołobrzegu dojechaliśmy na camping, gdzie już czekał na nas Darek. We czwórkę poszliśmy na (za-)dłuuuugi spacer w poszukiwaniu kolacji. Zmęczenie dało znać o sobie - zasnęliśmy w momencie.

Góry Świętokrzyskie - dzień II

Niedziela, 25 września 2011 · dodano: 29.09.2011 | Komentarze 2

Dlaczego w Wąchocku chodzą do kościoła w kaskach?
Bo przyjechali na rowerach! :cP
W niedzielę rano pobudka. Tym razem jedziemy we czwórkę. Chyba wolę takie eskapady, niż samotne pedałowanie ;c). Do Wąchocka jest niedaleko - trochę ponad 10 km. Po drodze miła pogawędka. NIestety tym razem nikt z nas nie miał aparatu, tak więc, kto chce zobaczyć Opactwo Cystersów, musi sam się wybrać do Wąchocka.
W drodze powrotnej kawka na stacji paliw i krótka przejażdżka po lesie, duktem pozostawionym po szlaku kolejki wąskotorowej.
Wycieczka krótka, ale przeurocza :cP

A to zapis całej weekendowej trasy:

Pokaż trasę GPS

Góry Świętokrzyskie - dzień I

Sobota, 24 września 2011 · dodano: 26.09.2011 | Komentarze 2

W ten weekend miałem okazję się przekonać, że Góry Świętokrzyskie nie na darmo mają w nazwie wyraz "góry" ;c). Ale zaczęło się od nieznajomości geografii...
Przeglądając wykaz obiektów krajoznawczych uwzględnianych przy zdobywaniu Kolarskiej Odznaki Turystycznej zauważyłem, że cztery z nich znajdują się w "rowerowej odległości" od miejsca zamieszkania przyjaciół.
Postanowiłem więc nadwyrężyć ich gościnność i... spędzić u nich drugi z kolei weekend, tym razem zabierając ze sobą rowery :cP.
A nieznajomość geografii? Chciałem rowerem zwiedzić w pierwszy dzień: Krzemionki Opatowskie i Zamek Krzyżtopór w Ujeździe, a w drugi dzień: Opactwo Cystersów w Wąchocku i Muzeum w Kielcach.
Planując wyjazd założyłem, że Krzemionki Opatowskie, jak sama nazwa wskazuje, znajdują się koło Opatowa. Nic bardziej mylnego - są koło Ostrowca Świętokrzyskiego. Ale o tym dowiedziałem się na tyle późno, by nie zmieniać planów ;c).
W piątek po pracy z rowerem podczepionym na samochodzie pojechaliśmy do Przyjaciół, a rano na rowerek.
Najpierw z Pawłowa przez Ostrowiec Świętokrzyski do Krzemionek Opatowskich.
Po drodze przejeżdżałem przez Kałków, gdzie tylko zza muru pstryknąłem fotkę tamtejszego Sanktuarium. Niestety - przed wyjazdem w serwisie powiedziano mi, że koszt naprawy aparatu fotograficznego jest zbliżony do ceny nowego, tak więc - fotki robiłem telefonem :c[



Swoją drogą, Kałków odwiedziłem już kiedyś i byłem wówczas trochę zdziwiony genezą sanktuarium - chociaż, może za dużo rzeczy mnie dziwi.
Dalej, po drodze mijałem ruiny zabytkowej walcowni stali.



W ogóle, w świętokrzyskim, a przynajmniej w okolicy Starachowic, a każdym kroku trafia się na ślady zabytków przemysłu metalurgicznego, np. nasypy i wysokie mosty, z których dawno temu korzystały kolejki wąskotorowe dowożące rudę z kopalń do hut.
W Krzemionkach Opatowskich zwiedziłem muzeum neolitycznych kopalni krzemienia. Udało mi się nie czekać na zwiedzanie, dołączając się do grupy licealistów z Warszawy. Natomiast licealiści bardzo się spieszyli, więc przebiegłem jedynie tunelem próbując wychwycić cokolwiek ze słów pani przewodnik.





Więcej dowiedziałem się o Krzemionkach poprzedniego wieczoru, przy wiśniówce z Alkiem ;c).
Z Krzemionek, przez Ostrowiec Świętokrzyski w stronę Ujazdu. Postanowiłem zjechać z głównej drogi, mijając Opatów. Wjechałem w asfaltowe dróżki łączące tamtejsze miejscowości. Zachodzę w głowie, jak układano asfalt na tak wąskich i stromych zboczach. Zarówno wokół Starachowic, jak i koło Ostrowca Świętokrzyskiego są wąziutkie bardzo strome asfaltowe drogi, gdzie z górki rower rozpędza się do zawrotnych szybkości, a problemem jest zmieszczenie się w łukach (nie mówiąc już co by się stało, gdyby coś jechało z naprzeciwka). Były też szutry. Klucząc z mapą w ręce udało mi się dotrzeć do Ujazdu.
Zamek Krzysztopór widziałem już wcześniej - Przyjaciele zaprosili nas tam kilka lat temu. Mimo, że wokół jest wiele wzniesień, ten zamek zbudowano na w miarę płaskim terenie. Już z daleka wrażenie jest niesamowite...



Nie byłem jedynym użytkownikiem dwóch kółek, który tego dnia się zapuścił w okolice. Trafiłem na zjazd motocyklistów. Nie próbowałem się jednak przyłączyć. Zamek naprawdę warto zobaczyć. Obecnie ruiny są remontowane, więc pewnie niebawem będzie jeszcze bardziej wart zwiedzenia.
Z Ujazdu planowałem jechać szlakiem nr 5 polecanym przez Przewodnik Rowerowy - Świętokrzyskie, ale część trasy pokrywała się z tą którą dojechałem do Ujazdu, dlatego skróciłem nieco drogę i szutrową drogą przez Pasmo Jeleniowskie pojechałem w stronę Nowej Słupi.
Z Nowej Słupi, która leży na skraju Pasma Łysogór, można wejść na Łysą Górę. Na zachód rozciąga się Świętokrzyski Park Narodowy. Nie próbowałem zapuścić się tam rowerem - wszystko przede mną.
Z Nowej Słupi asfaltem zjechałem do Pawłowa, gdzie z okazji urodzin odśpiewałem planowałem odśpiewać chrześniakowi "Sto lat". Spóźniłem się kilka minut, lecz mimo to... To była super sobota!

Tera Orbita 2011

Niedziela, 24 lipca 2011 · dodano: 25.07.2011 | Komentarze 9

Orbita jest imprezą, już teraz chyba cykliczną, której założeniem jest objechanie Częstochowy po okręgu, którego promień zwiększany jest corocznie. Pomysłodawcą i uczestnikiem wszystkich edycji jest krzara z Częstochowskiego Forum Rowerowego. W 2009 roku zorganizował Mega Orbitę (dystans ok. 200 km), w 2010 Giga Orbitę (dystans ok. 300 km), a w tym roku Tera Orbitę na dystansie ponad 400 km.
W sumie, to temat Orbity leży u podstaw mojego rowerowego bzika. W zeszłym roku, po zakończeniu pierwszego rajdu rowerowego w którym brałem udział, przy stole zszokowany wysłuchiwałem relacji z Giga Orbity. Dystans przejechany jednego dnia, którym mogli poszczycić się wówczas uczestnicy Orbity, był dla mnie niewiarygodny.
Wracając z tego rajdu, Krzara z Anwi namówili mnie do założenia konta na bikestatsie, co miało mnie zmotywować do systematycznego jeżdżenia - to przez nich zapycham serwer swoimi wpisami :cP.
No i wreszcie tym roku mogłem sam spróbować wziąć udział w imprezie.
Podczas tegorocznej edycji, Krzara musiał przejść samego siebie. Oddźwięk, jaki w częstochowskim (i nie tylko) środowisku rowerzystów miały ich wcześniejsze wyczyny był tak duży, że chęć udziału w kolejnej edycji zgłosiło ponad 50 osób! Zgłosiłem się i ja.
Jeśli chodzi o mnie, to obawiałem się tempa jazdy (w zeszłym roku było ono grubo ponad 25 km/h). Dlatego nie od razu zadeklarowałem, że spróbuję pokonać cały dystans - zamierzałem jechać swoim tempem, dopóki organizm stanowczo zaprotestuje przeciwko kontynuowaniu "wycieczki". "Jazdę na 400 kilometrów", postanowiłem zamienić na "jazdę całodniową", nie stresując się tym, jaki dystans pokonam.
Drugą troską, która przysłaniała euforię związaną z wyzwaniem była obawa, żeby jakieś nieprzewidziane zdarzenie, o które nietrudno gdy tyle osób (nie zawsze realnie oceniających swoje siły) będzie starało się wykrzesać z siebie wszystko, by dojechać jak najdalej.
Profesjonalizm, z jaki organizatorzy podeszli do tematu, kazał mi być dobrej myśli i nie zawiodłem się na przeczuciach. Tera Orbita 2011 zakończyła się szczęśliwie dla wszystkich uczestników, a większość z nas przesunęła granice swoich własnych rekordów do pobicia podczas kolejnej edycji ;c).
Start spod "Energetyka" zaplanowany był na godzinę 00:00. Jadąc przez most na Niepodległości spotykam pierwszych "orbitujących". Wymiana opony na moście - pech, ale jednocześnie budujące, że pomimo iż do startu zostało niewiele czasu, "pechowcowi" pomagają koledzy. Razem docieramy na linię startu, gdzie z niedowierzaniem patrzę na ilość zgromadzonych rowerzystów - ponad 30 osób! Jak bezpiecznie jechać takim peletonem przez całą noc? Da się!
Sprawnie wyjeżdżamy z miasta, towarzyszy nam Baryła, który nie mógł tym razem bić rekordu, ale jadąc samochodem zabezpiecza peleton na wypadek problemów technicznych. Problemów nie było zbyt wiele - możliwe, że dzięki wstawiennictwu Św. Krzysztofa, przy którego kapliczce był pierwszy krótki postój.
Do Kleszczowa dojechaliśmy bez problemów. Tempo cały czas w okolicach 25 km/h, ale wszyscy dają radę. Dobrym pomysłem było, by do świtu trzymać się razem. W Kleszczowie małe zawirowanie - pomyłka nawigacyjna sprawiła, że do dystansu doszło ok. 20 km. Dzięki szybszemu od założonego tempu, nie zdezorganizowała ona założeń logistycznych, a dała dodatkowe kilometry do dystansu pokonanego tego dnia (niepoprawny ze mnie optymista) ;c).
W Gomunicach peleton się podzielił. Szybsi jechali z przodu, ale na każdym postoju telefonicznie starano się ustalić czy ktoś nie zabłądził. Niezapomniany będzie dla mnie jeden z fragment trasy chyba gdzieś pomiędzy Kodrąbem, a Żytnem. Było jeszcze przed śniadaniem zaplanowanym w Lelowie i chyba faktycznie głód determinuje zachowania ludzi ;c). Jadę w małej grupce tempem ok. 25 km/h. Jak dla mnie tempo aż za duże biorąc pod uwagę jak daleka czeka nas trasa. Nagle dogania nas chyba pięcioosobowa, zasuwająca ok. 30 km/h. Zawsze to lepiej jechać komuś na kole, więc się przyłączamy. Jedziemy już w ponad 10 osób, prędkość wzrasta, a tempo nadają szosowcy... Łykając kolejnych rowerzystów peleton się powiększa i dochodzi do tego, że chyba z 15 osób jedzie kręcąc ponad 30 km/h. Nie zapisywałem tym razem śladu gps ale jestem przekonany, że na kilkunastokilometrowym odcinku jechaliśmy niewiele poniżej 35 km/h.
Śniadanie w Lelowie odbudowało siły. Makaron z jogurtem wejdzie do mojego jadłospisu. Po śniadaniu ruszam sam, szukając kogoś jadącego w podobnym tempie. Wypatrzyłem Anwi i JotBeee. I tak w trójkę przejechaliśmy ten chyba najtrudniejszy odcinek trasy. Nie tylko podjazdy dawały w kość. Dopadło mnie zmęczenie, ale nie to związane z wysiłkiem, tylko raczej z niewyspaniem. Zawsze zastanawiałem się, czy na motocyklu da się usnąć w czasie jazdy. Nie wiem jak na motocyklu, ale na rowerze chyba da się 8cO. W którymś momencie rower zjechał mi na pobocze, a ja byłem tak zdezorientowany, że nie bardzo mogłem skojarzyć jak to się stało. Jestem w szoku, ale chyba na tą sekundę lub dwie przysnąłem. Na szczęście organizm jest tak skonstruowany, że dał mi adrenalinowego kopa i o śnie zapomniałem do końca eskapady.
Na jednym ze szczególnie długich podjazdów Anwi została trochę z tyłu, tak więc do Siewierza wjechałem z JotBeee. On zaplanował tutaj koniec trasy, więc zjechaliśmy do stacji paliw na kawę i hot-doga i by poczekać na kolejną grupkę, do której mógłbym się przyłączyć. Gdy kończyliśmy kawę, przemknęło koło stacji trzech rowerzystów, więc spokojny, że nie będę musiał jechać, pożegnałem JotBeee. Niestety, wyjeżdżając ze stacji musiałem wyciągnąć z sakwy kurtkę przeciwdeszczową - pogoda zadbała o to, żeby organizm pracujący na najwyższych obrotach się nie przegrzał (jakieś pozytywne wytłumaczenie musiałem znaleźć) ;c).
Nie przejechałem daleko. Tuż za Siewierzem na poboczu dostrzegłem Anwi, której dwóch kolegów (tomek111s i... ktoś) próbowało pomóc w wymianie dętki. Przyłączyłem się do pomagierów. Niestety, moja interwencja zakończyła się... uszkodzeniem zapasu :c[ Klejenie dętek nie idzie za dobrze - jedna ma kilka dziur, a łatki jakoś nie bardzo chcą współpracować z klejem. Całe szczęście nadjeżdżają Abovo i PRZEMO2. Przemo ma porządny zestaw naprawczy i, co najważniejsze, doświadczenie w wychodzeniu z tego rodzaju opresji (obym ja nie miał okazji zdobywania tego rodzaju doświadczeń) ;c).
Niestety, mimo całej naszej determinacji, przez godzinę nie udało się naprawić roweru Anwi. Chwilowo brak jest także kontaktu z Baryłą. Przemo udało się natomiast zatrzymać busa i zorganizować Anwi transport do Bytomia na dworzec kolejowy.
Dalej jedziemy we trójkę: Abovo, Przemo2 i ja. Jemy obiadek w Brynku i gnamy w stronę Krzepic. Pod Lublińcem spotykamy polaka8778 z kolegą i w tym składzie dociągamy prawie pod Krzepice. Po drodze Przemo2 łapie ze dwa razy gumę, polak8778 się odłącza, jego kolega też. Zmęczenie daje znowu znać o sobie, droga staje się nużąca. Próbą urozmaicenia podróży jest konkurs piosenki szowinistycznej. Na podstawie reakcji Abovo uznaję, że Grand Prix zdobyła "Baby starzeją się (a chłopy nie)" na melodię "Śpiewajmy wszyscy w ten radosny czas". :cP
Do Krzepic dojeżdżamy długo po 19.00. Słodki bufet jest super. Humory nam dopisują. Cały czas mamy nadzieję, że zrobimy pełen dystans. Problemem jest czas. Zostało 100 km, a jest już 20:00 - czeka nas ponad 4 godziny pedałowania. Dwie grupy, które ruszyły w trasę długo przed nami - z telefonicznych ustaleń wynika, że ekipa z Krzarą jest już pod Ostrołęką. My jeszcze chcemy zaczekać na polaka, który dojeżdża do Krzepic. Na domiar złego zaczyna padać...
Chwila dyskusji i jest decyzja - całej trasy nie zdążymy zrobić, bo się ludzie w Altanie zapiją czekając na nas ;c). Jedźmy tak, by zrobić dystans powyżej 400 i spotkać ich pomiędzy Ostrołęką, a Częstochową· Ruszamy w Stronę Kłobucka z zamiarem odbicia na Brzeźnicę, po drodze przyłącza się jeszcze jeden orbitujący...
Zanim dojechaliśmy do Kłobucka jest ulewa i zapadł zmrok. Cała jezdnia spływa wodą, a w kałuże strach wjeżdżać, bo nie wiadomo, czy nie wpadnie w dziurę cały rower. Jazda jest po prostu niebezpieczna - postanawiamy wracać prosto do Częstochowy.
W Kłobucku Orbitę zakończyć musi Przemo2. Łapie kolejną gumę, a ulewa nie daje szans na naprawę roweru - udaje nam się wezwać wóz techniczny Baryły.
Do Częstochowy dojeżdżamy pomiędzy dwoma grupami, którym udało się ukończyć Orbitę. Na Krzarę z ekipą czekamy kilka minut. Tera Orbitę 2011 zakończyliśmy tortem i odśpiewaniem "Sto lat" solenizantowi - Krzarze.
Ten to ma pomysły na uświetnienie swoich imienin :cP.

Oder-Neise Radweg (dzień piąty)

Niedziela, 26 czerwca 2011 · dodano: 27.06.2011 | Komentarze 10

W niedzielę od rana zwiedzanie Świnoujścia. Waldek jest doskonałym przewodnikiem, spędzał tutaj za młodu niemal każde wakacje. Oprowadza po charakterystycznych miejscach i opowiada anegdoty sprzed lat.
Po zwiedzeniu latarni (tylko ja skusiłem się na pokonanie 300 schodów), jedziemy ścieżką rowerową do Międzyzdrojów. No... ta ścieżka przypomina szlaki znane z Jury Krakowsko-Częstochowskiej.
Z moich ustaleń wynika, że pociąg mamy o 18.15 z Międzyzdrojów - chyba muszę przestać tak bezgranicznie wierzyć w Internet. Okazuje się, że pociąg był podstawiony w Świnoujściu, kasjerka straszy, że nie ma w nim miejsc do przewozu rowerów (zupełnie odwrotne ustalenia miałem ze strony www z rozkładem jazdy). Na szczęście gdy pociąg wjeżdża tylko pierwsza pomyłka się potwierdza. Mimo, że łatwiej byłoby nam wsiąść do wagonu w Świnoujściu, to i tak udaje nam się zająć miejsca w przedziale "rowerowym", który na szczęście był wydzielony w pociągu.
Podróż powrotna z przesiadką w Katowicach. Zarówno w Katowicach, jak i w Częstochowie o mało nie zaspaliśmy. Na szczęście udało nam się uniknąć tego rodzaju przedłużenia podróży. W domu byłem o 7.00.

Podsumowując:
Fantastyczne 5 dni na rowerze!
Nowi znajomi z pasją!
Przejechane ponad 600 km!
Przebieg trasy:

Pokaż trasę GPS

... trzeba zaplanować kolejną eskapadę!

Kilka fotek z ostatniego dnia (pozostałe w GALERII):



Noc...



Zwiedzając Świnoujście



W Międzyzdrojach

Oder-Neise Radweg (dzień czwarty)

Sobota, 25 czerwca 2011 · dodano: 27.06.2011 | Komentarze 1

Sobota. Tego dnia popołudniu mieliśmy zanurzyć koła w Bałtyku. Wstaliśmy rano i pożegnaliśmy Mietka. Jemu do końca trasy w Szczecinie zostało kilkanaście kilometrów. Szybkie śniadanie w barze przy stacji paliw i w drogę. Tego dnia po raz pierwszy czuję napięcie w mięśniach. Dał w kość poprzedni wietrzny dzień zakończony stromymi podjazdami. Skoro poprzedni był wietrzny, to sobota była bardzo wietrzna. Od początku wiatr stara się, byśmy ten dzień długo wspominali. Jak już wspomniałem, wiatr podczas całej wyprawy wiał głównie z zachodu. Tego dnia mamy jechać "po trójkącie" - najpierw dość głęboko wbijając się na zachód, by później, w stronę Świnoujścia jechać z wiatrem. Humoru nie poprawia widok elektrowni wiatrowych, kręcących pełną parą i niemal zawsze zwróconych do nas agregatem. Do tego rano wychwyciliśmy pomyłkę w wyliczeniach, która poprzedniego dnia optymistycznie pozwalała nam myśleć o skróceniu czasu wyprawy o jeden dzień. Okazało się, że jadąc po zaplanowanej trasie, tego dnia musielibyśmy zrobić ok. 200 km. Z czego tylko ok. 50 km z wiatrem w plecy. I tutaj nieoceniona okazała się mapa Mietka, który żegnając się z nami pożyczył ją aby, jak to ładnie ujął, "była okazja by się jeszcze spotkać".
Mietku - mapę oddamy we wrześniu w Siewierzu ;c).
Patrząc na szlak zauważyłem, że przed miejscowością Anklam zbliża się on do miasteczka Kamp, gdzie zaznaczona jest przeprawa promowa przez odnogę Zalewu Szczecińskiego. Na jednym z postojów upewniliśmy się, że prom jest czynny i ma kosztować ok. 2 Euro. Ta przeprawa oszczędzała nam ok. 40 km, przy pierwszym spojrzeniu na mapę wydawało się, że oszczędza nam ze 100 ;c). Musieliśmy podkręcić tempo, gdyż nie wiedzieliśmy do której godziny prom kursuje. Udało się. Groblą wśród bagiennego rozlewiska dojechaliśmy do Kamp w momencie, gdy prom odpływał, co dało nam pół godziny by nacieszyć ucho koncertem zorganizowanym na przystani.
Na promie jeszcze jeden mały stresik. Okazało się że przeprawa kosztuje nie 2, ale 7,5 Euro za osobę + rower. Na szczęście Waldek miał "zaskórniaki" :cP
Gdy dotarliśmy na drugą stronę zalewu, do celu zostało nam już tylko ok. 20 km i to "z wiatrem".
Dotarliśmy do Świnoujścia!
Pamiątkowe fotki przy tablicy informacyjnej i wjazd na plażę. Zamoczenie w Bałtyku nóg i kół rowerów było oficjalnym zamknięciem wyprawy.
Wieczorem jeszcze szaszłyk na bulwarze i długi spacer plażą pod "Wiatrak" na falochronie. Nocleg spędziliśmy na kempingu.



Pożegnanie z Mietkiem



Pozytywne myślenie: wiatr może cieszyć (tylko czemu nie nas?) :c(



Dobrze wydane 7,5 Euro



Na mecie! My...



... i niezawodne "one". Rowery spisały się na medal!

Oder-Neise Radweg (dzień trzeci)

Piątek, 24 czerwca 2011 · dodano: 27.06.2011 | Komentarze 5

Niby wstaliśmy wcześnie, ale w związku ze śniadaniem (tym razem McDonald), na niemiecki brzeg rzeki dotarliśmy dopiero k. 8.00. Po wieczornych dyskusjach mamy szczery zamiar spróbować przeskoczyć na miejsce - do Świnoujścia. Nie wiem w jaki sposób nam to wyszło, ale z obliczeń wynikało, że będzie to nieco powyżej 200 km, czyli dystans do zrobienia. Ruszyliśmy szybszym tempem, co łatwe nie było... Wieczorem klimat sprzyjał śmiechom i odbiło się tym, że poranny klimat im nie sprzyjał ;c). Profilaktycznie pożegnaliśmy się z Mietkiem na jednym z krótkich postojów, ale kolejny raz przekonałem się, że każde 5 minut bardzo znacząco obniża średnią prędkość. Mietek jadąc swoim konsekwentnym tempem, co trochę nas doganiał. Ponadto pogoda przestała nas rozpieszczać... A może po prostu KTOŚ zlitował się nad nami i próbował dać nam do zrozumienia, że bezsensem jest forsowanie się pędem do celu. Co jakiś czas nadciągała chmura i przelotny opad. Przelotny, ale bardzo intensywny. Gdy mocno padało, przeczekiwaliśmy deszcz ukryci pod wiatami lub drzewami.
Podczas jednego z takich postojów Mietek nas nie dogonił. Zadzwonił jedynie, że zmienia dętkę i chyba nie uda się mu już nas dojść. Pojechaliśmy dalej.
W okolicy miejscowości Schwedt, w związku z remontem wałów, droga rowerowa wytyczona była objazdem. Tutaj pojawiły się pierwsze podjazdy z prawdziwego zdarzenia. Szlak wiódł przez wzgórza porośnięte zbożem, po betonowych płytach. Objazd liczył kilka kilometrów. W samą porę wróciliśmy na szlak. Gdy zjechaliśmy do miasta okazało się, że nadciąga wielka czarna chmura, której towarzyszy głuchy pomruk burzy. Szybko schowaliśmy się w przeuroczej knajpce i wykorzystaliśmy nabyte poprzedniego dnia umiejętności językowe, zamawiając kawę i kiełbaskę z sałatką ziemniaczaną. Schowani w cieple oglądaliśmy przez okno ulewę, która gdyby zastała nas w otwartym terenie mogła zmyć nam uśmiechy z twarzy. Ponieważ jestem niepoprawnym optymistą, nie omieszkam dostrzec pozytywu - moje nowe sakwy "na szóstkę" zdały test na wodoszczelność! ;c). Zatelefonowaliśmy też do Mietka. Znalazł schronienie przed deszczem, nie tak komfortowe jak nasze, ale pozwalające wymienić drugi raz dętkę. Okazało się, że naprawiając pierwszego kapcia, nie zauważył szkła tkwiącego w oponie.
Przy kawie doszliśmy do wniosku, że jednak nie ma szans pokonać dystansu do końca. Przerw było zbyt dużo, pogoda tego dnia niepewna. Postanowiliśmy trzymać się pierwotnego planu i zjechać na nocleg do Kołbaskowa.
Przebieg trasy tego dnia: Kustrin-Kietz (Kostrzyń) - Gros Neuendorf - Oderberg - Schwedt - Gartz - Mescherin - Kołbaskowo.
Na końcowym odcinku dotarliśmy do jedynego znaczącego przewyższennia trasy - za miejscowością Gartz. Były tam długie podjazdy, złagodzone przepięknym parkowym krajobrazem wokół rekreacyjnej miejscowości Mescherin. Właśnie tutaj, na przewyższeniu trasy w miejscowości Staffelde, rzeka Odra wpływa całą szerokością do Polski i jej bieg nie odwzorowuje już granicy państwa. Zjechaliśmy ze szlaku i przez Neurochlitz wjechaliśmy do Kołbaskowa.
Tam dotarliśmy do kwatery i zatelefonowaliśmy do Mietka. On bardzo się ucieszył. Stwierdził, że ma problem ze zorganizowaniem noclegu w Niemczech i spróbuje do nas dotrzeć. Przeliczyliśmy trasę, okazało się, że omijając zakole w okolicach Mescherin, ma do nas ok. 20 km. Kolejną noc znowu spędziliśmy we trzech - nie tak łatwo się rozstać ;c).
Acha... byłbym zapomniał. W Kołbaskowie przy stacji paliw "Bliska" jest bar, w którym zjedliśmy przepyszną golonkę - ta potrawa "chodziła" za mną i Waldkiem od dwóch dni, a jakoś w Niemczech nie było okazji jej spróbować ;c).
Kilka fotek z tego etapu (wszystkie pozostałe są w GALERII



Pogoda nie zawsze rozpieszczała



Uchodzi... ale może jakoś ujdzie?



Parkowy klimat Mescherin.

Oder-Neise Radweg (dzień drugi)

Czwartek, 23 czerwca 2011 · dodano: 27.06.2011 | Komentarze 3

Po nocy przespanej w luksusowych warunkach (w porównaniu do zeszłej spędzonej w pociągu, po całym nieprzespanym dniu ;c), obudziliśmy się z wielkim zapałem do jazdy. Szybkie śniadanko i wyjazd po małych perypetiach związanych ze znalezieniem sklepu, gdzie można byłoby kupić płyny na drogę - w Święto Bożego Ciała jest to wyzwanie.
Tego dnia pokonujemy trasę: Guben (Gubin) - Neisemunde - Eisenhuttenstadt - Frankfurt - Kostrzyń nad Odrą.
Droga rowerowa coraz rzadziej prowadzi przez las, coraz częściej wzdłuż rzeki, po wale przeciwpowodziowym. Nadal asfalt, ciągle z górki, ale na otwartym terenie od czasu do czasu potrafi wiatr porządnie dmuchnąć z zachodu. Najtrudniejsze są odcinki, gdy trzeba jechać wprost na zachód - tutaj pomaga trochę formowanie zwartego peletonu i przebijanie się przez wiatr.
Niestety przegapiłem miejsce, gdzie Nysa Łużycka wpada do Odry, wzdłuż której wiedzie dalsza droga. Jak sama nazwa miejscowości wskazuje, jest to w okolicy Neisemunde. Jadąc dostrzegłem, że nad rzeką stoi większa grupa rowerzystów, ale dopiero po kilku kilometrach Mietek powiedział mi, że to tam rzeki się połączyły.
Wracając do rowerzystów - co trochę spotykamy obładowanych sakwami Niemców i bardzo naturalne jest tam pozdrawianie się w drodze. Mietek jednak stwierdził, że przesadzam i narzucił mi pewne ograniczenia, o których tutaj lepiej nie będę pisał ;c).
Po drodze z radością poznajemy lingwistyczne umiejętności Mietka. Dogaduje się z Niemcami bez problemu. Dzięki temu mamy okazję posmakować nowej potrawy - Wurst mit Kartofelsalad. Bardzo smaczna i niedroga, super odmiana po batonach, które poprzedniego dnia były podstawą mojego żywienia.
Dojeżdżamy w doskonałych nastrojach do Kostrzynia. Tutaj z kolei do Odry wpływa Warta. U jej ujścia znajduje się historyczny fort, strzegący w czasach napoleońskich przeprawy przez rzekę. Trwają w nim prace remontowe i z pewnością będzie tam uroczy zakątek.
Ponieważ był to najkrótszy wytyczony odcinek, chwilę wahamy się, czy korzystając z wczesnej pory nie wydłużyć go i spróbować urwać jeden dzień jazdy, na korzyść soboty spędzonej nad morzem. W końcu jednak postanawiamy zjechać na polską stronę rzeki.
Wjechaliśmy do miasta i znaleźliśmy kwaterę. Tego dnia zjedliśmy pizzę, którą telefonicznie zamówiliśmy wraz z... napojami ;c).
Wieczorem zastanawialiśmy się, czy nie udałoby się zrobić pozostałego dystansu na jeden skok, by spędzić dodatkowy dzień nad morzem. Położyliśmy się spać z nastawieniem, że spróbujemy...



A w głowach nam tylko jedno: JECHAĆ!



Swojski klimat - w Niemczech też trafiają się przemysłowe ruiny



Fort w Kostrzynie nad Odrą



W Niemczech benzyna droższa - lepiej zatankować po polskiej stronie ;c) -GALERIA-

Oder-Neise Radweg (dzień pierwszy)

Środa, 22 czerwca 2011 · dodano: 27.06.2011 | Komentarze 5

Udało się!
Eskapada, której pomysł ponad rok temu rzucił Waldek, wreszcie doszła do skutku.
Po 2.00 spotkaliśmy się na Dworcu PKP i zapakowaliśmy rowery do pociągu. W przedziale kilka słów z rowerzystami jadącymi chyba z Koluszek (okazuje się, że z Warszawy. Pozdrawiam izkę :cP), by poszaleć na "góralach" w Szklarskiej Porębie. My we Wrocławiu mamy przesiadkę - jest czas na wypicie kawki i... poznanie Staśka z Bogatyni, który właśnie wraca z rowerowej wyprawy po zwiedzeniu Sandomierza, Krakowa, Częstochowy - opowiadania wystarczyło na całą drogę do Zgorzelca. We trzech wsiadamy do pociągu i przy upychaniu rowerów poznajemy kolejnego rowerzystę - Mietka z Katowic.
Okazuje się, że Mietek ma plan podobny do naszego. Chce przejechać Oder-Neise Radweg ze Zgorzelca do Szczecina.
Rozmowa w pociągu tak się miło klei, że postanawiamy przynajmniej na początku trasy ruszyć razem. W podróży pierwszy mały zgrzyt - okazuje się, że w Częstochowie sprzedano nam bilety niehonorowane przez tamtejszego przewoźnika i musimy zapłacić dodatkowo za przejazd. Część z pieniędzy udało się odzyskać po powrocie do Częstochowy - reputacja PKP została uratowana.
W Zgorzelcu żegnamy się ze Staśkiem i we trzech przejeżdżamy na niemiecki brzeg Nysy i zaczynamy pedałować: Gorlitz (Zgorzelec) - Rothenburg - Bad Muskau - Forst - Guben (Gubin).
Po wyjechaniu z Gorlitz, trasa przez kilka kilometrów wiedzie przez małe miejscowości, by w którymś momencie wprowadzić nas w lasy i pola. Zwolennicy MTB nie byliby jednak zachwyceni, za to szosowcy - jak najbardziej ;c). Trasa cały czas jest asfaltowa. Ma szerokość ok. 4 m (w stylu ścieżki na Olsztyn). Zakazany jest na niej ruch pojazdów silnikowych, z chyba z wyjątkiem maszyn rolniczych dojeżdżających do pól. Także w większych miastach jest poprowadzona tak, by izolować rowerzystów od pozostałych uczestników dróg. Jedynie w małych miasteczkach od czasu do czasu biegnie lokalnymi uliczkami. Jest płasko, bez większych podjazdów czy zjazdów, a nawierzchnia super. Krajobraz bardzo urozmaicony - lasy, pola, małe i większe miasteczka.
Późnym popołudniem dojeżdżamy do Guben i przeskakujemy na polski brzeg Nysy na nocleg, który Waldek zarezerwował w Domu Turysty. Pod względem organizacyjnym Waldek spisał się na medal. Dobrze, że to nie ja zamawiałem noclegi, bo biorąc pod uwagę zawirowanie z biletami PKP, moglibyśmy być zmuszeni nocować "pod chmurką" ;c).
Dotychczas nie zamieszczałem na bikestats.pl fotografii, ale chyba czas to zmienić.



Na granicy w Zgorzelcu



W trasie... (dostęp do całej galerii, po kliknięciu w link pod następnym zdjęciem)



Przed Domem Turysty w Gubinie -GALERIA-